"Κύναστον", θεατρική παράσταση

Κείμενα και Κριτικές

Κύναστον (θεατρική παράσταση), Κριτική για την παράστασή μας, "Ριζοσπάστης"


ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ
Πολυφωνία έργων και θιάσων
«Κύναστον» στο «Στούντιο Μαυρομιχάλη»

«Κύναστον»
Δεν ήταν μόνο το αρχαίο ελληνικό, το ρωμαϊκό, το μεσαιωνικό και το βυζαντινό θρησκευτικό θέατρο ανδροκρατούμενο. Σε κάθε εποχή και σε κάθε κοινωνία εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, οι γυναίκες θεωρούνταν υποδεέστερο κι ανάξιο του άνδρα «γένος», άρα χωρίς κανένα κοινωνικό δικαίωμα και άρα ανίκανο και απαγορευμένο να μετέχει του θεάτρου και ως θεατής του, πολύ περισσότερο ως καλλιτέχνης του. Αυτό συνέβαινε και στο ελισαβετιανό και μεταελισαβετιανό αγγλικό θέατρο. Τους γυναικείους ρόλους στο θέατρο πρόζας τους υποδύονταν ειδικώς...προετοιμασμένοι νεαροί άντρες, όπως και στο λυρικό είδος οι καστράτοι (νεαροί που ευνουχίζονταν για να διατηρηθεί η φωνή τους νεανικά θηλυπρεπής). Ο τελευταίος άντρας ηθοποιός γυναικείων ρόλων, στα μέσα του 17ου αιώνα, στην Αγγλία, ήταν ο δημοφιλής και επικερδέστατος Εντουαρντ Κύναστον, εραστής του θιασάρχη και ηθοποιού ανδρικών ρόλων, του Γουίλιαμ Τζόνσον, ο οποίος κληρονόμησε το θεάτρο του πατέρα του. Ο Κύναστον, ορφανός, όμορφος, από μικρή ηλικία στο θέατρο του πατρός Τζόνσον, προπαιδεύτηκε ...όχι μόνο για υποκριτική αλλά και σεξουαλική θηλυπρέπεια. Οταν πρωτοεμφανίστηκε γυναίκα ηθοποιός, αποφέροντας μεγάλα κέρδη στο θίασο που έκανε το τόλμημα, ο Κύναστον «απολύθηκε» από τον Τζόνσον και σαν ηθοποιός και σαν εραστής. Οντας ταλαντούχος, πέτυχε να ασκήσει τα μέσα του και να γίνει επιτυχημένος ερμηνευτής ανδρικών ρόλων, σε άλλο θίασο, ανταγωνιστικό του Τζόνσον. Σ' αυτά τα δύο υπαρκτά πρόσωπα και στη σχέση τους βασίζεται το έργο του Στέφανου Κακαβούλη «Κύναστον», που ανέβασε η ομάδα «t-shOrt». Γραμμένο σαν «θέατρο μέσα στο θέατρο» (διαδραματίζεται στο καμαρίνι του Κύναστον και στα παρασκήνια), το έργο γέρνει περισσότερο προς την ψυχο-ερωτική συμπεριφορά και σχέση του Κύναστον με τον Τζόνσον, και λιγότερο προς ό,τι θα καταστούσε το έργο πιο ενδιαφέρον και αξιολογότερο: Αφ' ενός στα αίτια - κοινωνικά, θεσμικά, ηθικά, οικονομικά, υπαρξιακά, θεατρολογικά, εργασιακά κ.ά. - που οδηγούν στην εκφυλιστική, εμπορευματική εκμετάλλευση και ψυχολογική εξάρτηση οποιουδήποτε ανίσχυρου πλάσματος. Και αφ' ετέρου στα αισθητικά-θεατρικά ήθη της εποχής, στις απαιτήσεις της υποκριτικής τέχνης και στην κοπιώδη άσκηση της ψυχοδιάνοιας και εκφραστικών μέσων του ηθοποιού. Πάντως, η λιτή, ατμοσφαιρική σκηνοθεσία (Κυριάκος Χατζημιχάλης), τα κοστούμια εποχής (Μαρία Κωνσταντινίδου), το αφαιρετικό σκηνικό (Μιχάλης Τοκκαράς), η μουσική (Δημήτρης Μαραμής) και οι ερμηνείες των Στέφανου Κακαβούλη (Κύναστον) και Χρήστου Λιακόπουλου (Τζόνσον), υπηρετούν το έργο.

Σχόλια

Ριζοσπάστης, Θυμέλη, Τετάρτη 6 Μάη 2009