Ηφαίστειο

Ιστορικό

ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΟΘΕΣΕΩΝ

Στην αρχή ήταν ο Χώρος, το Ηφαίστειο, στη Νίσυρο. Ο κρατήρας τεράστιος, εντυπωσιακός. Η κοιλάδα αχανής. Γύρω, βουνά. Το κίτρινο του θειαφιού, οι πίδακες του βραστού νερού, οι αναθυμιάσεις του υδρόθειου.
Ο Τόπος υποβλητικός, εμπνέει δέος για τη Φύση, φόβο για τη δύναμη που εκκρεμεί. Συνειρμοί ερωτικής ορμής που κάποτε ξέσπασε βίαια και καταλάγιασε.

Μετά ήρθε ο Φωτογράφος, μοναχικός, πλάνης. Ξεπεσμένος στις καρτ-ποστάλ, αυτός που άλλα λαχταρούσε. Με τη φωτογραφική του εξάρτυση μαζί, η εξάρτηση της βότκας. Πίσω του, μια ζωή αφημένη. Είναι αγέλαστος, σβηστός.

Τριγύρω, τουρίστες και …aγελάδες. Εκεί και η καντίνα.

Ύστερα ήρθε η Γυναίκα, της καντίνας. Γηγενής, δυνατή, κουρασμένη από τη δουλειά, τον άντρα της, τη ζωή της. Ήρεμη, χωρίς προσδοκίες. Εξοικειωμένη με το χώρο, ταυτισμένη μαζί του. Είναι σβηστή, σαν το ηφαίστειο. Όπως και κείνος.

Η συνάντησή τους έρχεται φυσικά, αβίαστα. Από τη κούραση, τη μοναξιά, τη ζέστη και τη δίψα. Τίποτα δεν θα συμβεί. Ούτε καν ένα φλερτ. Παρά ένα ξαπόσταμα στην ερημιά, όσο να τελειώσει το τελευταίο φιλμ, ίσα για ένα τσιγάρο- ανάπαυλα μέχρι το πούλμαν να ξανάρθει. Μόνο η φωτογράφηση θα αγγίξει φευγαλέα τη ξεχασμένη θηλυκότητά της, θα αναταράξει προσωρινά τη λιμνασμένη τέχνη του. Τότε, ίσως, θα θυμηθούν και θα σκιρτήσουν. Για να μείνουν ανήμποροι, βουβοί, να μιλούν για το ηφαίστειο- εκείνη πιο σίγουρη, σα γυναίκα, αυτός πιο αβέβαιος, σαν άντρας- χωρίς υπονοούμενα.
Με την επίγνωση ότι μιλούν για αυτούς τους ίδιους.

Η ιστορία είναι ασπρόμαυρη, μα η ταινία έγχρωμη. Για να κερδίσει τις αποχρώσεις του θειαφιού, τα χρώματα της γης. Το μεγαλείο του τοπίου επιβάλλεται στους ανθρώπους με πλάνα γενικά που βαθμιαία περιορίζονται, όσο τα πρόσωπα πλησιάζουν, για να απομακρυνθούν και πάλι. Η σκηνοθεσία λιτή, αφανής, προσδοκά να αιχμαλωτίσει το βλέμμα ,τη σιωπή, την εύθραυστη αλήθεια των υποκριτών.
Η αντικειμενική (εκτός καρέ) κινηματογράφηση , δωρική, αυστηρή, γεωμετρική, θα διαφοροποιείται από την νευρώδη ,ασθματική, ενστικτώδη, υποκειμενική (μέσα από το καρέ) οπτική. Εδώ, το ιδεώδες του κινηματογραφικού- κάμερα στο χέρι-φακού είναι ο φωτογραφικός φακός και ο κινηματογράφος κορυφώνεται στιγμιαία(καρέ φιξ) σε καθαρόαιμη, αυτάρκη φωτογραφία. Ο φιλμικός χρόνος άλλοτε ελλειπτικός , κάποτε εμμένει, οι στιγμές διαστέλλονται, ένα τσιγάρο αργεί να σβήσει. ΚΛΙΚ!

Οχτώ χρόνια μετά το παιγνιώδες μακιγιάζ , επιχειρώ με δέος τη πρώτη μου ταινία.
Καλή μου τύχη!

Άρης Φατούρος
Κινηματογραφιστής