Σεναριογράφος | Παπαδάκης Φάνης |
---|
Έτος συγγραφής | Αριθμός σελίδων | Υπολογιζόμενη διάρκεια | Κατηγορία | Είδος |
---|---|---|---|---|
2009 | 5 | 5' | Μυθοπλασία | Κοινωνικό |
Πέντε χρόνια μετά το χωρισμό τους, ο Θωμάς και η Χριστίνα θυμούνται την τελευταία τους υπόσχεση που έδωσαν στο σιδηροδρομικό σταθμό, και φτάνουν εκεί για μιαν ακόμα συνάντηση. Το ταξίδι της Χριστίνας με το τρένο και η παράλληλη αναμονή του Θωμά στο σταθμό, θα τους δώσουν την ευκαιρία να θυμηθούν, να νοσταλγήσουν και στο τέλος να παραδεχτούν πως η "η ζωή δεν περιμένει".. Όμως, ενώ η συνάντηση ματαιώνεται οριστικά, η κατάληξη είναι τελικά απρόβλεπτη καθώς η ζωή, μέσα από το σκανδαλιάρικο παιχνίδι ενός πιτσιρικά, θα μας κλείσει πονηρά το μάτι...
Ο Θωμάς και η Χριστίνα είναι και οι δύο γύρω στα 40 και αποφασίζουν να συναντηθούν στο σιδηροδρομικό σταθμό Θεσσαλονίκης, μετά από την υπόσχεση που έδωσαν πέντε χρόνια νωρίτερα, στον ίδιο χώρο στον οποίο βρέθηκαν εκεί για τελευταία φορά μαζί. Αυτός, ανερχόμενος ηθοποιός του θεάτρου, εργένης, βαστά μαζί του ένα κόκκινο τριαντάφυλλο ισοδύναμο μιας ανάγκης για συναισθηματική λύτρωση. Αυτή, παντρεμένη με δύο παιδιά, ασφυκτιά στο οικογενειακό της περιβάλλον, αναζητώντας μια ασφαλή δίοδο διαφυγής, όπως είναι αυτή της μνήμης. Το ταξίδι της με τρένο στη Θεσσαλονίκη και η παράλληλη αναμονή του Θωμά στο σταθμό, θα δώσει και στους δύο τον χρόνο να ανακαλέσουν στιγμές, ιδέες και συναισθήματα από το τελευταίο κομμάτι της κοινής τους πορείας. Παράλληλα, έχοντας την πολυτέλεια μιας πιο ψύχραιμης ματιάς, που όμως δεν στερείται επιθυμίας, έστω και αν ο καθένας στην αρχή εμφανίζεται επιφυλακτικός για τον άλλο, το κοινό τους αυτό ταξίδι στη μνήμη θα σταθεί και η αφορμή για ένα έμμεσο σχόλιο πάνω στην ίδια τη ζωή (τους)…Όλη η ιστορία όπως διαδραματίζεται είναι ένα flash back, βλέπουμε τα όσα συνέβησαν το πρωί και ακούμε τα όσα διηγούνται στους φίλους τους, ο καθένας από τη μεριά του, το απόγευμα της ίδιας ημέρας. Μέσα από διαδοχικά voice over, ξετυλίγεται ένας ιδιότυπος εσωτερικός διάλογος των δύο, με την έκδηλη νοσταλγία πάνω σε εκείνη την περίοδο, πρώτα να αναστέλλεται από την αντικειμενική αδυναμία μιας εκ των υστέρων ερμηνείας, και τελικά να αναιρείται από την επίγνωση της πραγματικότητας και την πεποίθηση πως "η ζωή δεν περιμένει"...Τελικά, η συνάντηση δεν θα γίνει ποτέ, η κατάληξη όμως θα είναι απρόβλεπτη, καθώς η ίδια η ζωή, μέσα από το παιχνίδι ενός παιδιού, αποφασίζει να μας εκπλήξει για ακόμη μία φορά, μεταφέροντας το κόκκινο τριαντάφυλλο στον αρχικό προορισμό του...
Η ζωή ως μοίρα, η ζωή ως σύμπτωση, ή και ως φάρσα. Ό,τι και να διαλέξει κανείς, κοινός τόπος είναι, πως κάτω από τη φαινομενικά στερεή επιφάνεια των πραγμάτων, αθέατες διαδρομές επικοινωνίας, υπόγεια ρεύματα που διαπερνούν το χρόνο και το χώρο, επιτρέπουν τη διακίνηση συναισθημάτων, την κυκλοφορία ιδεών ακόμα και την τέλεση πράξεων. Όταν η αναζήτηση του άλλου, μέσα από το βλέμμα και τη σκέψη, συλλαμβάνεται και διακινείται μέσω μιας τέτοιας εσωτερικής διαδρομής, έννοιες όπως διαίσθηση και μνήμη, αναλαμβάνουν να υποστηρίξουν τη σύμπτωση (ή φάρσα) και να επιβεβαιώσουν τη μοίρα: Ο Θωμάς και η Χριστίνα είχαν μνήμη και διαίσθηση. Αρχικά ξεγελάστηκαν και οι δύο, αφού η ζωή δεν κατέβηκε ποτέ από το τρένο. Έτσι, η πολυπόθητη επικοινωνία, πήρε τη μορφή του κόκκινου τριαντάφυλλου που ταξιδεύει στο χώρο και το χρόνο για να κλείσει τους λογαριασμούς. Η Χριστίνα φάνηκε να το κατάλαβε και δάκρυσε συγκινημένη. Του Θωμά σίγουρα του έφυγε ένα βάρος.
Μπορείτε να στείλετε email στο σεναριογράφο μέσω της παρακάτω φόρμας.
Γράψτε τα σχόλιά σας για το σενάριο. |
margarita6877
5/6/2011 10:52:00 μμ
Πολύ ωραίο! Έχεις δίκιο, η ζωή δεν π ε ρ ι μ έ ν ε ι ... Μόνο χαράζει βαθιές ρωγμές μέσα στο χρόνο να διαχέονται εκεί τα αδιέξοδα συναισθήματα...