Smit (Σμιτ) Hermina (Ερμίνα)

Δεν μένω Αθήνα. Να το ξεκαθαρίσουμε αυτό. Η τύχη και η ζωή τα έφερε έτσι ώστε τώρα να σας γράφω από ένα μικρό δροσερό σαλόνι κάπου στην Κέρκυρα - μιλάμε για πολύ υγρασία. Αλλά αυτή είναι μια άλλη παράξενη ιστορία. Η Αθήνα ήταν μια από τις πολλές στάσεις του λεωφορείου εμμ, της ζωής μου. Αλλά δεν είναι λίγο να θυμάσαι κάθε λεπτομέρεια από την παιδική χαρά στους Αμπελόκηπους όπου έπαιζες όταν ήσουν τριών! (και όπου καταγρατσούνισες για πρώτη φορά τα γόνατά σου, κόλλησες την πρώτη σου τσίχλα στην τραμπάλα και έφαγες τα μούτρα σου στο μονόζυγο επειδή ήθελες να κάνεις φιγούρα στα "μεγάλα" παιδιά που έπαιζαν ποδόσφαιρο πιο πέρα - πράγμα που σου έμεινε απωθημένο και κατάφερες να το ικανοποιήσεις μετά από πολλά χρόνια ανεπιτυχούς προσπάθειας να πείσεις τα αγόρια στο της τάξης σου στο Δημοτικό να σε αφήσουν να παίξεις ποδόσφαιρο - για να τα καταφέρεις έπρεπε να πας Γυμνάσιο και να κοντέψεις να σπάσεις τα γυαλιά σου επειδή φυσικά σε στέλνανε στο τέρμα: οι χαμαλοδουλειές στα κορίτσια, σου λέει) Για χάρη αυτής της μικρής παιδικής χαράς γράφω λοιπόν. Αλλά... μήπως έγινα ρομαντική; Μήπως η καθημερινότητα συνθλίβει αργά και αραχνιασμένα την παιδική χαρά και το μονόζυγό της μαζί με τα όνειρα και τις ελπίδες μας; Μήπως πλέον η τραμπάλα ταλαντεύεται ανάμεσα στη μοναξιά και το ξεπούλημα; Μήπως τελικά αντικατασταθήκαμε από ένα βαρέλι πετρέλαιο, που συναγωνίζεται την ανηθικότητα για το ποιός θα φτάσει πιο ψηλά στις κούνιες; Ας είναι. Να χτίσω καινούρια παιδική χαρά δεν γίνεται - ούτε με στίχους, ούτε με τραγούδια, ούτε με παραμύθια, ούτε με πορείες. Αλλά ίσως μπορέσω να βρω πάλι την τσίχλα μου κάτω από την τραμπάλα και να χαμογελάσω. Ίσως τελικά η γεύση φράουλα να είναι ακόμη πιο ωραία απ' ότι τη θυμόμαστε. Κι αν όχι... δεν πειράζει. Θα κάτσω πάνω στο βαρέλι πετρέλαιο και θα φτάσω στα αστέρια. Και μόνο τότε θα πω αντίο. :)