"Η βαλίτσα" (θεατρική παράσταση)

Σενάριο

Ο κόσμος μπαίνει στο θέατρο ενώ το πιάνο είναι φωτισμένο με ένα διακριτικό μικρό φώς.
Η σκηνή είναι φωτισμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να αναδεικνύεται το λιτό σκηνικό.
Το σκηνικό είναι άδειο. Μόνο του το πιάνο και η βαλίτσα ακουμπισμένη στο αριστερό μέρος.
Ο πιανίστας παίρνει την θέση του στο πιάνο, τα φώτα χαμηλώνουν κάνοντας Black-out.
Είναι φωτισμένα μόνο δυο στοιχεία, το πιάνο και η βαλίτσα.
Ο Πιανίστας μπαίνει στην σκηνή. Κάθεται στο πιάνο.
Εμφανίζεται ο Ταξιδιώτης, πλησιάζει προς την Βαλίτσα κάνοντας μια στάση στην πρώτη κολώνα.
Φτάνοντας στην βαλίτσα σηκώνει το κεφάλι του και τον βρίσκει τον φως που ανάβει.
Ο πιανίστας παίζει και ο ταξιδιώτης τραγουδάει

ΚΥΡΙΕ. . . .

Μέσα σε μαύρο, σαν από μακριά ακούγεται η εισαγωγή του Wiele Comen.
Ο Ταξιδιώτης πλησιάζει μπροστά στη σκηνή
ανοίγει τη βαλίτσα που το καπάκι της γίνεται ράμπα.
Τραβάει το μικρό σκαμπό, βάζει την πρίζα, το μέσα φως της βαλίτσας ανάβει,
ο ταξιδιώτης κάθεται βολεύεται και...

ΠΡΟΖΑ
Στην άγνωστη πόλη
Δεν αγαπάω τίποτα
Παίρνω πάντα δρόμους
Που πάνε πολύ μακριά
Στην άγνωστη πόλη
Βράδυ και πρωί
Όπως ένα χαμένο σκυλί
Πάω κι έρχομαι

Αρχίζει το τραγούδι DANS LA VILLE INCONNUE... και τραγουδάει

Dans la ville inconnue...

Απότομα λέει την πρόζα του

ΠΡΟΖΑ
Πόσες φορές, δεν έχω πεί σε δύσκολες ώρες, σε μαύρες ώρες,
Τραγούδα τώρα, δεν υπάρχει άλλο να γίνει,
Τραγουδά το τραγούδι σου, και δεν το έκανα
Δεν μπόρεσα.
Δεν μπορεί κανείς να τραγουδάει απλώς για να ευχαριστήσει κάποιον, όσο κι αν τον αγαπάει.
Όχι, το τραγούδι πρέπει να βγαίνει απ΄ την καρδιά
Να ξεχειλίζει απ΄ την ψυχή,
Όπως η Κίχλη,
Όπως η Μέρλα ή το πουλί της Αυγής.
Χωρίς σκοπό
Χωρίς σκοπό κέρδους
Για το εαυτό του...

Και συ τόσο παρών στο νου μου
Εσύ που ορκίστηκες πώς θα μ΄ αγαπάς πάντα

Αρχίζει η εισαγωγή του Sempre, πάνω της η συνεχεία της πρόζας

Εσύ αγάπη μου τόσο βέβαιος κι ώριμος
Εσύ θα γίνεις ένα refrain
Που κανείς δεν θα τραγουδάει πια. . .

Sempre . . . .

Απότομα η,

ΠΡΟΖΑ
Ω, χωρίς αμφιβολία
Θα ΄ρθει καιρός
Θα ΄ρθουν καιροί
Που πριν αρθρώσω λέξη θα είμαι βέβαιος πως εσύ θα μ΄ ακούσεις
Και μετά, χωρίς αμφιβολία, άλλοι καιροί θα ΄ρθουν
Που εγώ θα πρέπει να μάθω να μιλάω στον εαυτό μου
Ολομόναχος
Κάτι που δεν άντεχα ποτέ να κάνω
Κάτι που δεν το άντεξα ποτέ για πολύ
Μια τέτοια ερημιά

Σινιάλο του πιανίστα προς τον Ταξιδιώτη

Βέβαια θα υπάρχει πάντα η βαλίτσα
Θα μπορούσα άραγε να απαριθμήσω το περιεχόμενο της
Θα μπορούσα άραγε εάν κάποιο ευγενικό πρόσωπο
Τυχόν περνούσε και με ρωτούσε:
Μα τι έχεις και δεν έχεις μέσα σ΄ αυτή τη βαλίτσα τέλος πάντων
Να δώσω μια εξονυχιστική απάντηση;
Όχι
Ο ταξιδιώτης βγάζει από την βαλίτσα δυο γόβες.

Τα βάθη ιδιαίτερα,

Με μια κίνηση αφήνει τις γόβες δεξιότερα. Οι γόβες φωτίζονται με ένα σποτ.
Επιστρέφοντας στην θέση του συνεχίζει την πρόζα.

Ποιος ξέρεις τι θησαυροί

Όμως κάτι μου λέει, μην εξαντλείς τη βαλίτσα,
μην το παραξηλώνεις με τη βαλίτσα,
ασ΄ την για να σε βοηθήσει παρακάτω
όταν οι λέξεις και τα τραγούδια σ΄ εγκαταλείψουν... . . .

Boulevard of broken dreams...

ΠΡΟΖΑ
Αυτό νόμιζα.
Δε χρειαζόταν να νομίζω.
Το νόμιζα όμως όπως όλοι νομίζουν.
Έτσι ζούμε. Νομίζοντας.
Η ζωή είναι ένα νομίζοντας.
Νομίζοντας το ένα, νομίζοντας το άλλο, για όλα νομίζοντας,
Πιστεύοντας στο νομίζοντας, ζώντας με το νομίζοντας,
Μ΄ αυτό πεθαίνοντας ή απ΄ αυτό.
Όλη η ζωή είναι ένα νομίζοντας.
Δεν χρειαζόταν να νομίζω. Κι όμως νόμιζα. Μόνον νόμιζα.
Δε χρειαζόταν όμως. Νόμιζα και τίποτα΄ άλλο.
Και δίπλα ήταν ο κόσμος. Αυτό ήθελα να πω.
Ήταν ο κόσμος όπως είναι. Αυτό που είναι, όπως είναι.
Ο κόσμος. Με την αναγνωρίσιμη ακρίβεια του.
Αυτός που είναι.
Αυτό έχασα. Όλα έρχονται και χάνονται και είναι πάντα εδώ
Και πάντα όπως είναι πάντα. Αυτόν τον κόσμο θέλω.
Τώρα θέλω αυτόν. Όπως είναι. Τον θέλω να είναι όπως ακριβώς είναι.
Όπως έρχεται και είναι και χάνεται και ξανάρχεται και μένει
Και δεν φεύγει ποτέ

ΣΕ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΑΚΡΙΝΟΥΣ...
ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΣΤΟ ΠΩ....

ΠΡΟΖΑ
Χωρίς καμιά αμφιβολία μόνον αυτό εύχομαι όταν πέφτω να κοιμηθώ.
Πολλές φορές.
Αυτό τον παρακαλώ.
Να δεχτεί να μείνω για πάντα μέσα του.
Να φτάσω μέχρι την καρδιά του.
Δεν ξέρω ποια είναι η καρδιά του.
Εκεί θέλω να φτάσω.
Εκεί τον παρακαλώ να μ΄ αφήσει να φτάσω .
Χωρίς να ξέρω τι είναι αυτό. Ίσως γι΄ αυτό. Ίσως επειδή δεν ξέρω. Δεν ξέρω τι είναι η καρδιά.

Μ΄ αρέσει να του ζήτω να φτάσω στην καρδιά του.
Όχι αλλού. Μόνον εκεί.
Χωρίς να ξέρω τι είναι.
Κι ας είναι ότι είναι. Κι ας μην είναι. Εκεί θέλω να φτάσω.
Αυτό τον παρακαλώ. Να μη με σταματήσει.
Να μ΄ αφήσει να προχωρήσω.
Αυτό του ζήτω. Να φτάσω στην καρδιά του.
Μακρύτερα δεν μπορεί να φτάσει κανείς. Δεν υπάρχει μακρύτερα.
Αυτό είναι η καρδιά.
Αυτό όπου μακρύτερα δεν μπορεί να φτάσει κανείς.
Γι αυτό δεν φτάνει κανείς. Θέλει κανείς αλλά δεν προλαβαίνει.
Περ΄ από ΄κει δεν υπάρχει τίποτα. Εκεί τελειώνουν όλα.
οποίος έχει φτάσει εκεί, έχει φτάσει εκεί όπου τελειώνουν όλα.
Εκεί θέλω να φτάσω. Μόνον εκεί. Στην καρδιά της καρδιάς.
Να προχωρήσω. Και να φτάσω στην καρδιά Του.

Στην καρδιά του... ΥΠΝΟΥ

ΣΤΙΣ 12 ΑΚΡΙΒΩΣ...

ΠΡΟΖΑ
Με κοίταζαν δυο μάτια.
Είχα αισθανθεί.
Με κοίταζαν δυο μάτια,
όπως ποτέ μάτια δεν με κοίταξαν
όπως με κοίταζαν εκείνα τα μάτια.
Κοιτάζοντας τα...
τα μάτια μου χάθηκαν μέσα σε ΄κείνα τα μάτια.
Χωρίς να κάνω καμία σκέψη,
καμία προσπάθεια,
άφησα τα μάτια μου να τ΄ απορροφήσουν...
εκείνα τα μάτια...
που με κοίταζαν...
όπως δε με είχαν κοιτάξει ποτέ άλλοτε μάτια.
Έχετε μπει ποτέ μέσα σε μάτια;
Σας έχουν ποτέ τραβήξει μάτια μέσα στα μάτια που σας κοιτάζουν... για να σας τραβήξουν μέσα τους,
να σας πάρουν μέσα τους, να σας κρατήσουν μέσα τους,
και να μη σας αφήσουν να βγείτε ξανά από μέσα τους;
Έχετε χαθεί ποτέ μέσα σε μάτια;
Έτσι με κοίταζαν εκείνα τα μάτια!
Και... χάθηκα...

Ο πιανίστας δίνει τον τόνο για...

Εσπέρα...

Από τη Βαλίτσα βγάζει μια μεγάλη μαργαρίτα και μαδώντας την τραγουδάει

Φωτίζεται το κεφάλι του Ταξιδιώτη και η Μαργαρίτα

Αγάπη μου σε γύρεψα...

Στο τέλος του τραγουδιού μένει ένα φύλλο της Μαργαρίτας:
Με το πρόσωπο κάθετα προς την οροφή,

Δεν μ΄ αγαπά!!!
το πρόσωπο του μάσκα.
Ρίχνει την μαργαρίτα στην βαλίτσα.

BLACK-OUT

Μέσα στο σκοτάδι και κατά την διάρκεια της πρόβας ο ταξιδιώτης φοράει από την ανάποδη το παλτό του.
Η 1η αλλαγή για τις σκηνές του Καμπαρέ και του Τραβεστί...

ΠΡΟΖΑ
Δώσε τα φώτα

Τώρα σκοτάδι ηλεκτρικό απλώνεται παντού
Στον Ουρανό
Κι εγώ τις τελευταίες κρύβω ψευδαισθήσεις
Κάτω απ΄ το πουκάμισο μου
Να προστατέψω θέλω την μικρή τους φλόγα
Έρχονται χρόνια που θα διαβάζουμε
Τα ποιήματα με το κερί

Δώσε τα Φώτα

Το σκοτάδι δεν μας ταιριάζει απόψε,
Το σκοτάδι ναρκώνει κοιμίζει

Δώσε τα φώτα,
Τα Φώτα ανάβουν και βρίσκουν τον Ταξιδιώτη αλλαγμένο. Συνεχίζει την πρόζα μέσα στο φως.

να ξαναδώ τα μάτια
Μάτια στα μάτια μου
Κάποιος να με κοιτάει
Μάτια αναδύονται μάτια που μοιάζουν
Να κλείνουν ειρηνικά, να βλέπουν ειρηνικά
Εμφανίζονται στη σκηνή μάτια που αρμενίζουν
Ξαναβλέπω μάτια και τα βλέπω να κλείνουν ήσυχα
Για να δούν
Ήσυχα

ΟΚΤΩ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ...

ΠΡΟΖΑ
ΤΙ ΛΕΣ ΠΑΜΕ ΠΙΟ ΚΑΤΩ;
Η φράση επαναλαμβάνεται από το Tape μιξαρισμένη αρκετές φορές μέσα στον χώρο.

Το Tape αρχίζει να παίζει τον Σμυρναίικο Αμανέ.
Στο άκουσμα του ο Ταξιδιώτης ταξιδεύει στο παρελθόν.
Αρχίζει την πρόζα του και παράλληλα ολοκληρώνει την δράση.

ΠΡΟΖΑ
Ο Ταξιδιώτης στο άκουσμα του Σμυρναίικου ακινητοποιείται
Μετά τους δυο πρώτους στίχους σκύβει στην βαλίτσα και
φοράει δυο ψεύτικες βλεφαρίδες.

Τώρα αρχίζω. Ακουστέ με.
Έρχομαι απ΄ το πουθενά. Από πουθενά προέρχομαι.

βάζει τζελ στα μαλλιά του

Τίποτα πίσω μου. Πίσω μου κανείς.
ΕΙΜΑΙ
Είμαι Εγώ. Μόνον εγώ. Εγώ και κανείς άλλος.
Εγώ και άλλο τίποτα.

παίρνει μια χτένα και σηκώνεται κρατώντας το κεφάλι του. Χτενίζοντας τα μαλλιά του.

Κοιτάξτε με. Ακουστέ με.
Καμία ιστορία. Κανένα πρόσωπο. Μόνον εγώ. Αυτό που είμαι.
Αυτό και τιποτ΄ άλλο. Αυτό και κανείς άλλος.
Δεν έχω τίποτα να φέρω στο μυαλό μου. Τίποτα δεν έχω. Δεν έχω.
Το μυαλό μου είναι άγραφο. Τίποτα δεν μου φέρνει το μυαλό μου.

Από πουθενά έρχεται, από πουθενά προέρχεται.
Εγώ δεν θυμάμαι... Το σώμα μου!
Αυτό είναι. Τίποτε άλλο. Και άλλος κανείς και πουθενά.
Κανένα τοπίο.
Επειδή έχω σώμα ξεχνώ. Η μνήμη είναι το σώμα μου.
Εγώ δεν χρειάζεται να θυμάμαι. εγώ είμαι το σώμα μου.
Κοιτάξτε με. Ακουστέ με. Είμαι σώμα!
Μόνον σώμα! ...Είμαι τόσο πολύ...

Ο αμανές σιγά - σιγά υποχωρεί, μένει μόνη της η λέξη ......σώμα!!!.......

So oder so...

ΑΤΑΚΑ

ΑΤΑΚΑ η εισαγωγή
LIEBE COMPT

ΠΡΟΖΑ
Ο έρωτας έρχεται, Ο έρωτας φεύγει,
LIEBE COMPT LIEBE QEHE,
ο έρωτας σύννεφο άπιαστο,
ο έρωτας σφυγμός του σύμπαντος,
ο έρωτας σπίθα της ζωής,
φλόγα της ψυχής μου,
LIEBE COMPT LIEBE QEHE,
ο έρωτας η νύχτα του νου.

Liebe Compt...
Alabama song...
Παιδικό μουσικό σχήμα...

Ο Ταξιδιώτης ακούγοντας το παιδικό σχήμα,
φοράει τις γόβες που όλη αυτή την ώρα είναι φωτισμένες μόνες στο πάτωμα.

Ne me quite pas...
Παιδικό μουσικό σχήμα...

Περπατώντας με αυτές κάνει κύκλους πάνω στην σκηνή.
Στο κρεσέντο με την μουσική ο ταξιδιώτης σωριάζεται κάτω κόντρα στο κοινό
Αχ, τι ντροπή...

Οι γόβες μπαίνουν στην βαλίτσα, οι βλεφαρίδες επίσης

Μαζεύοντας τα πράγματα της βαλίτσας, ακούγεται μια τενούτα καθώς σιγά σιγά τα βάζει μέσα.
Βγάζει τις γόβες και μένει ΞΥΠΟΛΥΤΟΣ για όλο το υπόλοιπο πρόγραμμα.

Γερμανική προσευχή

Η βαλίτσα κλείνει. Το γαλάζιο φως βγαίνει από το πλεξι γκλας της Βαλίτσας.
Όλα αλλάζουν, η σκηνή γίνεται ροκ, το tape με τα ηχογραφημένα μέρη αρχίζει να παίζει

The reptiles and I...
Untitled...
Each man kills the thing he loves...
Benares song...

Το tape έχει τελειώσει και ο ταξιδιώτης με τον πιανίστα σε αλλαγμένη εικόνα της σκηνής τραγουδά
La vie en rose...

Και γυρνώντας στο γνωστό προβολέα, τραγουδά

Κύριε...