UMSILA WENKOMO
Σεναριογράφοι
| Σεναριογράφος | ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΑΝΕΣΤΙΝΑ |
|---|
Στοιχεία Σεναρίου
| Έτος συγγραφής | Αριθμός σελίδων | Υπολογιζόμενη διάρκεια | Κατηγορία | Είδος |
|---|---|---|---|---|
| 2018 | 16 | 20' | Μυθοπλασία | Δράμα |
Σύνοψη
Η Δάφνη υποφέρει ψυχικά όταν αρρωσταίνει η νονά της, η Ελένη. Δεν μπορεί να διαχειριστεί το ενδεχόμενο της απώλειας. Στο παραλήρημά της, μεταφράζει το παραμύθι που της διάβαζε, την Ουρά της αγελάδας, ως μέσον για να την κρατήσει ζωντανή. Άλλωστε, η συγκεκριμένη ιστορία την είχε στιγματίσει από μικρή. Πρόκειται για ένα εγκώμιο στην αγάπη, που λέει πως... "Ποτέ κανείς δεν χάνεται, ποτέ κανείς δεν πεθαίνει, όσο υπάρχει κάποιος που τον θυμάται και τον αγαπά."
Περίληψη
Η Δάφνη είναι είκοσι χρονών, σπουδάστρια χορού και ζει με τους γονείς της. Τα τελευταία χρόνια, την έχει καταβάλει η ανίατη ασθένεια της νονάς της, εβδομήντα πέντε ετών, την οποία φροντίζει καθημερινά. Οι δυο τους είναι συνδεδεμένες συναισθηματικά, καθώς η Ελένη ανέλαβε να κρατήσει κοντά της τη βαφτιστήρα της από την τρυφερή ηλικία των έξι μηνών. Οι γονείς εργάζονταν και η Δάφνη έβρισκε θαλπωρή στην αγκαλιά της πνευματικής της μητέρας. Η κατάσταση της υγείας της Ελένης επιδεινώνεται και η Δάφνη είναι σε απόγνωση. Οι γονείς της ανησυχούν και νιώθουν ανήμποροι να τη στηρίξουν. Ένα πρωί, το μάθημα χορού διακόπτεται από το τηλεφώνημα του πατέρα της. Η νονά της παθαίνει ανακοπή και μεταφέρεται στο νοσοκομείο. Σε αυτό το σημείο ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση και η πλήρης παραίτηση. Εκείνη δεν τρώει, απομονώνεται και σταδιακά καταρρέει. Όταν πια η Ελένη πεθαίνει, την επισκέπτεται στο κοιμητήριο με δύο αντικείμενα -σύμβολα, ενθύμια από την κοινή τους ζωή, το αγαπημένο της βιβλίο και το μουσικό κουτί με την μπαλαρίνα. Τα τοποθετεί πάνω στο μνήμα και αποκοιμάται εξαντλημένη. Στο όνειρό της δημιουργεί έναν κόσμο, όπου ο θάνατος νικιέται. Έναν ιδεατό κόσμο, εμπνευσμένο από το παραμύθι «Η ουρά της αγελάδας», όπου ... ποτέ κανείς δεν χάνεται, ποτέ κανείς δεν πεθαίνει, όσο υπάρχει κάποιος που τον θυμάται και τον αγαπά. Επινοεί, συνεπώς, μια ιεροτελεστία επαναφοράς ανθρώπων στη ζωή, που θυμίζει το άγγιγμα- χάδι στην καρδιά που δεχόταν από τη νονά της. Η αγάπη εμφανίζεται εδώ ως αντίδοτο θανάτου. Στο όνειρο, η Ελένη είναι κατάκοιτη, μετά βίας περπατά. Γνωρίζει ότι πεθαίνει και, για να λυτρώσει τη Δάφνη από το φόβο και τον πόνο, την αποχαιρετά με μια υπόσχεση. Προηγουμένως, θέλει να τη δει να χορεύει για τελευταία φορά. Έπειτα, της ζητά να διαβάσει εκείνη το παραμύθι τους. Πριν, όμως, ολοκληρώσει την τελευταία φράση, το μουσικό κουτί, που σηματοδοτεί το τέλος του ονείρου, πέφτει από τα χέρια της νονάς της. Στην πραγματικότητα, στο μνήμα το ρίχνει ο αέρας και ο κρότος την ξυπνά. Την επαναφέρει στο κοιμητήριο. Τότε, με την αίσθηση της νονάς της, λίγο ανακουφισμένη, έρχεται ξανά αντιμέτωπη με την απώλεια. Ανατρέχει στο προσωπικό της καταφύγιο, την καρδιά της. Εκεί ο θάνατος δεν έχει πρόσβαση. Αυτή ήταν και η υπόσχεση.
Κείμενο προθέσεων σεναριογράφου
Διαβάστε τo σενάριo
Μπορείτε να στείλετε email στο σεναριογράφο μέσω της παρακάτω φόρμας.
Σχόλια επισκεπτών
| Γράψτε τα σχόλιά σας για το σενάριο. |