Η μέρα μετά

Ιστορικό

Η ΜΕΡΑ ΜΕΤΑ γυρίστηκε σε 4 Σαββατοκύριακα, σε μια διάρκεια ενός μήνα περίπου όπου όλοι οι συντελεστές έβρισκαν λίγο χρόνο, όταν δεν δούλευαν, για να αφιερωθούν σε μια μικρή πειραματική και χωρίς πολλές βλέψεις ταινία.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που γύρισα τη Μέρα Μετά. Είχε προηγηθεί, πάλι με την Κατερίνα και με ακόμα πιο πενιχρά μέσα, μια προσπάθεια πριν κάμποσα χρόνια στο πρώτο έτος στη σχολή Σταυράκου. Τότε λεγόταν Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ. Το αποτέλεσμα αν και ερασιτεχνικό και χωμένο κάπου σε κάποιο συρτάρι μου, έχει για εμάς συναισθηματική αξία και είχε κάποια στοιχεία στα οποία πατήσαμε και μετέπειτα. Η Μέρα Μετά πλέον, είναι θεωρώ πλήρως πειραματική μιας και όλοι όσοι πήραμε μέρος το κάναμε για να πειραματιστεί ο καθένας μας σε διαφορετικά πράγματα.

Ο Μάνος Φίκαρης (βοηθός σκηνοθέτη) για να πάρει εμπειρίες και να δει αν τον ενδιαφέρει αυτός ο χώρος, η Κατερίνα Χιωτίνη για να μπορέσει να παίξει έναν πολύ απαιτητικό και έντονα φορτισμένο ρόλο, αλλά και να κρατήσει μόνη της και χωρίς καθόλου διάλογο μια ολόκληρη ταινία, ο Γιώργος Τάντος για να δοκιμάσει τις δυνατότητές του στο ασπρόμαυρο, στον πλήρη φυσικό φωτισμό αλλά και στο προσωπικό στοίχημα ότι μπορεί να δώσει ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα με μόλις μια μικρή handycam του εμπορίου, ο Κυριάκος Χατζημιχαηλίδης παίρνοντας ρίσκο να προωθήσει μια τόσο μικρή ταινία χωρίς γνωστά ονόματα και με μικρές βλέψεις και βέβαια εγώ που ήθελα με τόσα λίγα μέσα να δώσω τόσα πολλά συναισθήματα αλλά και να αποδείξω πάνω απ’ όλα στον εαυτό μου ότι αυτή η ομάδα ανθρώπων είναι έτοιμη και ικανή να γυρίσει ακόμα μεγαλύτερου βεληνεκούς και μεγαλύτερης δυναμικής έργα.

Προσωπικά νομίζω ότι το αποτέλεσμα δικαιώνει τους πάντες. Ο κυρίαρχος λόγος ύπαρξης αυτής της ταινίας είναι ότι πάντα πιστεύαμε ότι αυτή η ιδέα μιας κοπέλας που μέσα σ’ ένα πρωινό πρέπει να αντιμετωπίσει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της, ήταν πολύ δυνατή για μείνει μόνο ως μια ερασιτεχνική προσπάθεια.

Επίσης έχοντας ήδη καταθέσει στο ΕΚΚ το σενάριο της επόμενής μας τελικά ταινίας (του ΙΣΟΓΕΙΟΥ) θέλαμε να δείξουμε πως περίπου θα χειριζόμασταν αυτή την ταινία. Η Μέρα Μετά λειτούργησε δηλαδή σαν πιλότος και σαν οδηγός της επόμενής μας δουλειάς. Άλλωστε όποιος έχει δει και τις 2 ταινίες θα βρει πολλές ομοιότητες στο στυλ και στο ύφος παρόλο που πρόκειται για 2 εντελώς διαφορετικά έργα με εντελώς διαφορετικές θεματικές και φιλοδοξίες.

Ο Κυριάκος Χατζημιχαηλίδης ήταν ο πρώτος που το είδε, το πίστεψε και που πρότεινε να την στείλουμε στο Φεστιβάλ Δράμας. Βάζοντας απ’ την τσέπη μας το μεγαλύτερο ποσοστό για το transfer σε φιλμ, πήγαμε στο Φεστιβάλ χωρίς να έχουμε να χάσουμε τίποτα. Και τελικά αν και βεβαίως δεν πήραμε κάποιο βραβείο, νομίζω ότι κερδίσαμε πολλά αλλά. Μπήκαμε στο διαγωνιστικό πρόγραμμα όντας οι μικρότεροι σε ηλικία εκείνη τη χρονιά, πήραμε καλές κριτικές, κόσμος είδε την ταινία και προσωπικά πιστεύω βοηθώντας πολύ στο να κερδίσουμε τη χρηματοδότηση για το επόμενό μας σχέδιο.

Βλέποντας τώρα την ταινία δεν έχω μετανιώσει σχεδόν για τίποτα. Σίγουρα θα άλλαζα κάποια πλάνα αν τη γύριζα τώρα αλλά πιστεύω ότι καταφέραμε να δημιουργήσουμε την κατάλληλη ατμόσφαιρα μελαγχολίας αλλά και να μπούμε μέσα στον συναισθηματικό κόσμο της ηρωίδας με τρόπο απόλυτα αποτελεσματικό. Η ταινία παραμένει πολύ θλιμμένη και έντονα συναισθηματική αλλά νομίζω ότι κλείνει με αρκετή αισιοδοξία. Βέβαια στο κάτω κάτω όταν μια ταινία μιλάει για την απώλεια και το θάνατο οφείλει να υποβάλει το θεατή σε μια πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα.

Πιστεύω ότι η εντυπωσιακή ατμοσφαιρική μουσική του Γιάννη Αναγνωστόπουλου σε συνδιασμό με την περίτεχνη φωτογραφία του Τάντου αλλά και την βαθειά ερμηνεία με πρόσωπο και σώμα της Κατερίνας έφεραν το αποτέλεσμα εκεί που το είχαμε φανταστεί.

Χάρης Σταθόπουλος